Publiczny problem bezdomnych zwierząt
w trzech zdaniach

Problem bezdomnych zwierząt przypisany jest do poszczególnych gmin. Mają one swobodę w realizacji ustawowych zadań, m.in. przy pomocy prawa lokalnego. Ale stan prawa i nadzoru państwowego powoduje, że często jest to "szara strefa" działalności urzędników gminnych, którym trudno odróżniać zadanie "opieki nad" od "ochrony przed" bezdomnymi zwierzętami.

Status prawny schronisk jest dwuznaczny. Tradycyjnie są to przedsiębiorstwa finansowane i nadzorowane jak zakłady utylizacji, a nie jak zakłady opieki. Nie ma norm bytowych ani nadzoru nad losem zwierząt. Pożądana, ale nie uregulowana przepisami, praktyka "adopcji" ukrywa zarabianie na handlu albo pozbywanie się zwierząt po zainkasowaniu od gminy jednorazowej "opłaty za umieszczenie". Schroniska nie rozwiązują problemu bezdomnych zwierząt – częściej same są jego patologicznym wyrazem.

Prawo państwowe dotyczące problemu bezdomnych zwierząt jest przykładem najgorszych praktyk legislacji. Zbiór niespójnych i pozornych regulacji prowadzi w praktyce do tego, że publiczne pieniądze wydawane są nie na przeciwdziałanie zjawisku bezdomności, lecz na zadręczanie tysięcy zwierząt na śmierć pod pozorami opieki. Dla zysku. Czegoś takiego nie było nawet w najbardziej barbarzyńskich czasach.